konudagur, prjónaskapur og sumarfrí

þetta eru blómin sem meistarakokkurinn gaf mér í tilefni konudagsins og nú heldur hann að hann komist upp með allt. Þegar brúnin þyngist á stelpunni þá minnir hann á blómvöndinn og hver hafi keypt þau, ,,heyrðu komum inn í stofu að horfa á blómin" sagði hann þegar ég var farin að tuða aðeins of mikið að hans mati.

Hér er voða lítið að gerast eins og venjulega, bara vinna, borða, sofa og svo aftur frá byrjun. Það hefur reyndað snjóað ansi mikið síðustu dag og það var bara allt á kafi svei mér þá. Það var hundslappadrífa allan daginn dag eftir dag en svo kom rigning og þá fór snjórinn.

jeminn hvað ég er skemmtileg, tala bara um veðrið eins og það sé æsispennandi glæpasaga eftir hann arnald indriða. Það sem er meira í fréttum er að ég lagðist í prjónaverkefni og ætla mér að prjóna risastórt sjal og gengur það svona upp og ofan. ég byrjaði á því að prjóna heila dokku bandvitlaust og þurfti að byrja upp á nýtt. en nú hef ég komist svona ágætlega inn í þetta og að verða búin með tvær dokkur en það eiga að vera 4 eða 5 man það ekki. ég prjóna bara þangað til að ég enda með 6 lykkjur og hætti þá. Maður byrjar með 420 lykkjur og ég þurfti að telja svo oft og byrja upp á nýtt að fitja að það hvarflaði að mér að ég væri pínu þroskaheft. Ég fékk svo þann grun staðfestan þegar ég uppgötvaði að ég hefði prjónað hliðarnar saman og farin að prjóna í hring og ómeðvitað byrjuð á peysu. ég er að vona að hrakförum mínum sé lokið og að ég geti klárað sjalið einhvern tíma fyrir vorið (ekki það að ég þurfi ullarsjal fyrir sumarið sko!).

Nú er ég lögst í veikindi, með hálsbólgu og skrítna bletti á maganum (þeir fóru reyndar en ég varð skíthrædd og hélt að sjálfsögðu að dauðinn væri handan við hornið). Ég fékk að vita að þetta gæti verið skarlatsótt en þetta er allt mjög óljóst og ég nenni ekki til læknis þar sem ég er svo mikið hörkutól. Kokkurinn trúir mér ekki og heldur að ég sé ekkert veik en það er nú bara af því ég væli ekki allan daginn eins og sumir sem ég þekki.

Annars er farið að birta á morgnana og ég farin að hlakka til vorsins. ég á að fara að ákveða sumarfríið mitt núna og er ég að spá í að taka júlí. En ef einhver ætlar að koma í heimsókn af því ég er svo skemmtileg þá eru allir velkomnir. Við getum jafnvel boðið gistingu (einn sófi og tvær dýnur) en þá verða allir gestirnir að sofa í sama herbergi. En alla vega, ef einhver vill koma á öðrum tíma en júlí þá má sá hinn sami/sú hin sama (tíhí) láta mig vita og ég bið um frí. kadlinn fer líklegast ekki í frí svo ég er til í að eyða fríinu mínu í að fá fólk í heimsókn. KOMASO!

Af glæpum og þjóðernisrembingi

nú hef ég verið að heyra af þó nokkrum stympingum og leiðindum hér í köben.
Einhverjum kastað fyrir lest, lífvörður ofurfjárglæframannsins stein bagger verður fyrir skotárás á djúsbar (lýg því ekki DJÚSBAR) og sífellt verið að ræna sjoppur og bari. Þetta kemur allt í fréttum og oft er talað við manninn á götunni til að fá álit hans á þessari ólgu í samfélaginu. Það orð sem kemur hvað oftast upp er orðið: ódanskt. Það er að segja þessar morðtilraunir og rán eru ódanskar og eiga ekki að líðast hér.

Mér er spurn, eru glæpir eitthvað sérstaklega ódanskir og meira útlenskir? eru danir eitthvað minni glæpamenn en til dæmis norðmenn? Ég er alveg sammála því að þessar skotárásir eru ólýðandi og óþolandi en ég veit ekki með sérstaklega ódanskar. Er ekki allstaðar bannað að drepa fólk? ég geri mér grein fyrir því að ég get verið doldið viðkvæm en ég get ekki að því gert en að taka þessu sem dulinni móðgun. Það er verið að gefa það í skyn að glæpahyski eigi ekki heima í Danmörku og geti því bara verið annars staðar, hvar þá? í útlöndum? Hvar er Ísland? jú jú í úúútlöndum og ég er úúútlendingur.

Auðvitað ég að ýkja aðeins, ég tek þessu nú ekki alveg svona persónulega en ég get samt ekki að því gert að finnast ég soldið vera HINN hérna. ég er ekki Dani ég er hinir alveg eins og á Íslandi eru útlendingarnir ekki VIÐ heldur HINIR. Þegar það er tekið sérstaklega fram að aðili sem rænir bar og viðskiptavini bars tali dönsku með hreim get ég nú ekki annað en tekið að aðeins til mín. Ég tala jú með hreim. Hvaða gagn gerir það að tala um að viðkomandi tali með hreim, hvað tala margir hér á landi með hreim? Þetta þrengir hópinn að minnsta kosti ekki mikið og bætir því engu við fréttina. Það er allt eins gott að segja að viðkomandi hafi verið rétt yfir meðalhæð og ekkert meira. Það eru ansi margir rétt yfir meðalhæð. Hvað gerir þessi óþarfa setning í heilli frétt annað en að styrkja fólk í þeirri trú að fólk sem tali með hreim sé hættulegt.

Ég er meinlausasta grey sem fyrirfinnst en tala dönsku með hreim sem fólk gæti farið að tengja við eitthvað hættulegt og það þykir mér miður. Ég fæ alveg sting í magann eins og þegar maður gerir eitthvað af sér þegar ég heyri að ógerningsmaðurinn hafi talað dönsku með hreim, eins og ég liggi undir grun og flýti mér því að segja hátt og snjallt: ÞAÐ VAR EKKI ÉG!

ég vil taka það fram að ég tel dani ekki verri en íslendinga í þessum málum ég bara tek meira eftir þessu hér og kannski legg annan skilning í þetta þar sem ég sit hinum megin við borðið núna.

helvítis fokking fokk

juuu, ég sit hérna spennt við tölvuna og bíð frétta. Hvað er að gerast? ha?
Ég hef svo lengi haft litla trú á stjórnmálamönnum sem eru við völd að ég trúi ekki á yfirvofandi breytingar fyrr en ég sé þær gerast. Nú les ég að samfylkingarfólk, nóta bene þeir sem ekki eru í ríkisstjórn, vilji breytingar. Jú það vekur von í mínu hjarta en sorrý kaupi það ekki fyrr en ég sé það gerast.

Mest er ég svekkt yfir að geta ekki tekið þátt í mótmælunum sem hafa verið í allan vetur og þá sérstaklega þessum síðustu daga. Það er eitthvað að gerast, það er auðsjáanlegt á fréttum valdafólkið er orðið hrætt. Ég er stolt af Íslendingum fyrir að gefast ekki upp og láta í sér heyra, vildi bara að ég gæti verið með því þá gæti ég sagt þegar einhver spyr mig í framtíðinni hvar varst þú þegar Íslendingar fengu nóg? að ég hefði verið á Austurvelli en nei ég þarf að segja: Ég sat límd við tölvuna.

Nú verður eitthvað að gerast og nú vona ég að ríkisstjórnin sýni mér að ég hafi rangt fyrir mér og stjórnin annað hvort falli eða boði til kosninga. Fjandinn hafi það nú er komið nóg!

frost á fróni

Við ákváðum að gera veislumat í kvöld af því við fengum ekkert gott að borða á nýársdag. Við höfum verið að vinna síðan og nú er semsagt komið að okkar nýársfagnaði. Meistarakokkurinn ætlar að bjóða upp á önd með asísku-órans ívafi en ég ætla að bjóða upp á meðlæti úr nýju uppskriftabókinni sem amma kolla gaf mér í jólagjöf. ég þurfti að fara út í búð til að ná í ýmis hráefni og ís í desert sem er ekki í frásögur færandi nema hvað það er ÓGEÐSLEGA kalt.


Ég tók fram hjólið sem ég hef ekki notað á nýja árinu og lásinn var frosinn, ég þurfti að blása í hann eins og ég gerði á Frosta gamla 1999 (fyrsti bíllinn minn, pusjó 204)og Sumarliða árið eftir (bíll númer tvö, Golf). Þegar ég var komin á hjólið og búin að jafna mig á frostbitinu á rassinum tók ég eftir því að báðar handbremsurnar voru frostnar en þó að önnur þeirra hafi hrokkið í gang eftir smá átak þá gat ég heldur ekki skipt um gír. hnakkurinn var svo kaldur að ég er ekki viss um að ég nái yl í bossann fyrir svefninn.

jii hvað ég vona að veturinn verði stuttur!

Gleðilegt nýtt ár

Jæja þá er komið af fréttum af valmúganum. Þetta hefur verið það allra skrítnasta gamlárskvöld sem ég hef nokkurn tíma upplifað. Var að vinna frá klukkan tvö til tíu sem mér fannst ekkert slæmt þar sem meistarakokkurinn er að vinna líka svo við ætluðum bara að fagna nýárinu saman og jafnvel heyra í einhverjum af þeim sem við þekkjum hérna. Ég mæti sprellifín og hress á vaktina klukkan tvö (yfirmaðurinn hrósaði mér meira segja fyrir útganginn á mér, þá hlýt ég nú að hafa verið sæt maður). En ég fann strax að íbúarnir voru ekkert sérstaklega vel stemmdir sem er ekki að furða þar sem þau eru háð reglu og því hefur ekki verið að sælda yfir hátíðarnar. En svo kemur sú sem átti að vinna með mér (eftir að hafa hringt og sagt að sér seinki) og ég sé strax að hún er heldur ekki vel stemmd. Frábært! En stelpan tapar ekki gleðinni...til að byrja með. Það kemur svo í ljós að konan sem ég kýs að kalla jónu (heitir það sko ekkert, hún er dönsk) er með magakveisu.

Það er svo sem ekkert nýtt þar sem hún hefur átt í erfiðleikum lengi. En til að gera langa sögu stutta þá dvaldi hún á klósettinu 75% af vaktinni. Hún hafði ákveðið að við skyldum borða þorsk upp á danskan máta sem ég þekki ekki og var bara ánægð með það. Það kom babb í bátinn þar sem hún komst ekki í að elda hann og ég kann bara ekki að gufusjóða fisk. Ég gerði allt annað tilbúið þar sem hún þráaðist við að hann skildi eldaður á þennan hátt. Það endaði þess vegna með því að við borðuðum smörrebröd eða réttara sagt þau borðuðu en ég át ekki rassgat.

Ég stóð sem sagt ein á vaktinni og mátti punta stofuna, klæða fólkið í sparipússið (sem reyndar ég hefði betur sleppt því þetta var engin veisla) og gefa því að borða. Heimilisfólkið var eins og áður sagði ekki vel stemmt og hvert öðru pirraðra. Ég að tapa mér úr stressi, snappa á greyin og dey svo úr samviskubiti yfir því og helli í þau bjór.

En rúsínan í bölvuðum pulsuendanum var nú samt sú að ég var læst úti og búin að vinna langt á undan meistarakokkinum. Það sem meira var hafði ég líka gleymt helvítis símanum heima. Ókei nú er ég farin að blóta og skammast mín bara ekkert fyrir það. Ég fann nú samt númerið á veitingastaðnum (því mér er nottla fyrirmunað að muna þessu dönsku númer) og hringdi í meistarakokkinn sem var á skítafloti en leyfði mér nú samt að koma og fá lyklana hans, þessi elska. En kjúklingurinn sem ég er þorði ekkert að fara í strætó og labba og taka metró og allt þetta svona með alla stórhættulegu flugeldana fljúgandi rétt yfir höfðinu á mér svo ég hringdi á leigubíl. Sem var snöggur og allt í fínu með það en svo vildi hann ekki bíða eftir mér svo ég þurftu að hlaupa út á kongens nytorv til að komast heim aftur.

Ég gekk þá mjög hröðum skrefum í átt að torginu með hendur fyrir eyrum mér til verndar eftir að hafa fengið lyklana. Haldiði að það hafi ekki verið einhverjir fjárans únglíngar sem stóðu útí glugga á annarri hæð hendu svona hávaða kínverjum út niður á götu. Það sem meira var þá tvíelfdust þessir andskotar þegar þeir sáu fólk ganga fram hjá. Hvað er að fólki??? Þetta var nú aðeins meira en mitt hjarta þoldi og hljóp ég fram og til baka yfir götuna og reyndi að finna út hvort betra væri að vera beint fyrir neðan þá eða á gangstéttinni fjær. Það tók smá tíma og nokkrar atlögur að komast framhjá, fjandinn hafi það. Hér eru miklu færri flugeldar en heima en hér kann fólk ekki að fara með þá, magaveika konan hafði nefnilega sagt mér líka að hún þyldi ekki þegar fólk kastar í hana flugeldum. ER EKKI Í LAGI? Maður getur nú labbað óhultur í Reykjavík klukkan 10 á gamlárskvöld. Nei hér kann fólk bara ekkert að fara með þetta og það er verra en brjálæðið á Íslandi. Og hana nú!

En þetta fór nú batnandi eftir þetta og komst ég heim heil á höldnu. Kokkurinn kom svo hálftíma síðar en þá vorum við bæði svo þreytt eftir daginn að við hreinlega nenntum ekki niðrí bæ til að vera voða hress með öðrum. Við fögnuðum því árinu tvö í valmúganum og var það voða næs. Horfðum á flugeldana út um gluggann í sitt hvoru herberginu, hann í eldhúsinu með sinn galopinn og ég inná klói með minn glugga kyrfilega lokaðan og með hendur á eyrum. Svo spiluðum við tónlist í nýju hljómflutningsgræjunum mínum og dönsuðum í eldhúsinu. karlinn fékk að ráða tónlistinni til að byrja með og hóf hann tónleikana á maístjörnunni sem okkur þótti viðeigandi. en svo komst stelpan í græjurnar eftir íslenska klukkutímann og blastaði dollý og félögum.

það rættist því úr kvöldinu sem betur fer en nú þarf ég að fara að drífa mig í vinnuna aftur og verð þeirri ánægju aðnjótandi að vera að vinna með sömu gellu og í gær. veiiiiiii